Przez sto lat przed upadkiem Bizancjum, następowało zbliżenie pomiędzy Stolicą Apostolską a wiarą Ortodoksyjną. Schizma Wschodnia miała szansę być zakopana. Rozpaczliwy zwrot Cesarzy Bizantyjskich w kierunku Rzymu i krajów Łacińskich jednak nie skutkuje ratunkiem dla miasta.

Traktowany jako bastion chrześcijaństwa przed naporem Islamu, gród Rzymski upadł. Istambuł powstał na gruzach Konstantynopola, założony i odbudowany przez Mehmeda II Zdobywcę. Jego następca Bajazyd, choć wstrzymał pochód w kierunku serca Europy i wyhamował Tureckie podboje, to jednak odbudował zaplecze ekonomiczne, które miało pomóc jego synowi w ekspresowym rozszerzeniu granic Imperium Osmańskiego. Selim I nazwany później groźnym zmuszając ojca do ustąpienia, objął tron Sułtana.

Rozszerzył terytorium Turcji o ponad 70%, jednak aby utrzymać się u władzy, wyeliminował swoją rodzinę w tym synów, oprócz Sulejmana, który obejmując po nim tron, zbudował prawdziwą potęgę Turecką i od potomnych otrzymał przydomek: Sulejman Wspaniały, dla Osmanów, nastąpiło wspaniałe stulecie.