Czy można napisać jedną książkę — i zostać dzięki niej zapamiętanym do końca życia, a nawet dłużej? W dzisiejszych czasach, gdy od nowych publikacji półki w księgarniach się uginają, ciężko osiągnąć taki sukces.

 
Ktoś zaraz zapyta: czy komuś w ogóle się to udało? A i owszem, znalazłoby się parę osób… na przykład Emila Jane Brontë, której powieść — niezrównane „Wichrowe Wzgórza” — do dziś są uznawane za jedną z najważniejszych książek w swoim gatunku. Wielokrotnie ekranizowana, budząca silne emocje, mroczna i piękna zarazem. Pełna gwałtowności, osnuta tajemnicą, naznaczona ponadczasową miłością, o jakiej marzy każda kobieta.
 

Wypada co nieco o niej wiedzieć.

Autorka „Wichrowych Wzgórz”.
 
Na przykład to, że urodziła się 30 lipca 1818 w Thornton w West Yorkshire. Była jednym z sześciorga dzieci Marii Branwell oraz Patricka Brontë, duchownego w parafii w Haworth. Tam właśnie mieszkała przez większość swego życia oraz napisała „Wichrowe Wzgórza”. Jednak zanim do tego doszło…
 
Emila — jako trzyletnia dziewczynka — została osierocona przez matkę. Wychowywała się zatem tylko pod okiem ojca, w towarzystwie 4 sióstr — Marii, Elżbiety, Charlotte oraz Anny — i brata Patricka. Dzieciństwo nie należało jednak do najszczęśliwszego okresu w jej życiu — w wyniku różnych chorób niemal w tym samym czasie zmarły dwie jej siostry — Maria oraz Elżbieta.
 
Jak to było wówczas w zwyczaju — pozostałe przy życiu rodzeństwo Brontë pobierało nauki w domu, pod czujnym okiem siostry swej nieżyjącej matki. A w wolnym czasie trzy siostry oraz brat zajmowali się wspólnym pisaniem fantazyjnych opowieści, których drobne fragmenty zachowały się do dziś.
 
Jako kilkunastolatka Emily postanowiła zostać nauczycielką i w tym celu podjęła nawet naukę w stosownej szkole.. Jednak wielogodzinna praca pedagoga — prowadzona na dodatek w trudnych warunkach — sprawiła, że Emily podupadła na zdrowiu i wróciła do domu, by prowadzić ojcu gospodarstwo domowe oraz nauczać w szkółce niedzielnej.
 
Emily była bardzo przywiązana do swoich sióstr. We trzy planowały nawet otwarcie w domu ojca szkoły, jednak niesprzyjająca lokalizacja plebani, która znajdowała się na odludziu, oraz brak chętnych do podjęcia nauki sprawiły, że pomysł spalił na panewce. Nie oznaczało to jednak, że Emily cierpiała na brak zajęcia.
 
Miała przecież liczne obowiązki domowe, a ponadto w wolnych chwilach uczyła się niemieckiego z książek, ćwiczyła grę na fortepianie, a także pisała wiersze, które pewnego dnia odkryła jedna z sióstr, Charlotte. Sama przyznała się również do pisania — a chwilkę później okazało się, że wiersze pisze również Anna — i tak to siostry Brontë postanowiły znów zrobić coś razem — a mianowicie opublikować swoje utwory w jednym tomie.
 

Pierwszy nakład

Urywek z notatnika ręcznie prowadzonego przez Emily Brontë
 
Książeczka ukazała się drukiem w 1846 roku w niewielkim nakładzie i była opatrzona męskimi nazwiskami, siostry skryły się bowiem za pseudonimami, wychodząc ze słusznego założenia, że publikacja lepiej zostanie przyjęta przez krytykę jako dzieło mężczyzn niźli kobiet — cóż, takie były czasy. Publikacja — choć nie rozeszła się w imponującej ilości egzemplarzy — została zauważona, natomiast najwięcej pochwał zebrały utwory niejakiego Ellisa Bella — czyli Emily właśnie.
 
Być może stało się to inspiracją do ponownego sięgnięcia po pióro? Rok po opublikowaniu wierszy Emily pokazała bowiem światu swą jedyną powieść — „Wichrowe Wzgórza”, które na początku wzbudziły wiele kontrowersji! Powieść okrzyknięto niepokojącym i zdecydowanie amoralnym utworem, co z pewnością nie podobało się jego autorce.. Niestety — Emily nie było dane cieszyć się sławą, bo gdy w końcu „Wichrowe Wzgórza” zaczęły budzić w czytelnikach zasłużony zachwyt, ich autorka od dawna już nie żyła..
 
Emily Jane Brontë zmarła bowiem 19 grudnia w 1848 roku na gruźlicę, mając zaledwie 30 lat. Ponoć przed śmiercią zdążyła napisać jeszcze jedną powieść, ale jej rękopisu nigdy nie znaleziono…